Standard/Ordinary Bitter
Standardowy/Zwyczajny Bitter
Aromat
Najlepsze piwa w tym stylu mają przeważnie lekkie aromaty słodowego (ale niekoniecznie) wraz z nutą karmelu. Często występują łagodne do umiarkowane aromaty owocowe. Zapachy chmielowe mogą być od umiarkowane do braku (pochodzące najczęściej od brytyjskich odmian, ale aromaty pochodzące od odmian amerykańskich również się zdarzają). Najczęściej brak dwuacetylu, aczkolwiek niski poziom jest akceptowany.
Wygląd
Jasno żółty do jasno miedziany. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana szarobiała piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę.
Smak
Średnia do mocna goryczka. Większość posiada umiarkowanie słabe do umiarkowanie mocne smaki estrów owocowych. Smaki pochodzące od chmieli (ziemisty, żywiczny, albo/i kwiatowy, czyli typowo brytyjskie odmiany chmielu, ale odmiany amerykańskie mogą być też użyte) są w zakresie od umiarkowanego do słabego. Niskie do średnie smaki słodowe wraz z wytrawnym finiszem. Nuty karmelowe są powszechnie spotykane, ale nie są niezbędne. Balans chmielowo-słodowy jest przeważnie zdecydowanie goryczkowy, ale goryczka nie powinna w całości zdominować smaków słodowych, estrowych i chmielowych. Generalnie brak dwuacetylu, ale bardzo mały poziom jest dozwolony.
Tekstura
Lekka do średnio lekka treściwość. Niskie nagazowanie, aczkolwiek wersje butelkowane i puszkowe mogą być nagazowane umiarkowanie.
Ogólne wrażenie
Niska gęstość początkowa, mała ilość alkoholu i niskie nagazowane powoduje, że piwo dobrze się pije. Niektóre przykłady mogą być bardziej zbalansowane w kierunku smaków słodowych, ale nie powinno to zdominować goryczkowych odczuć. Lekkość picia jest najważniejszym kryterium tego stylu; nacisk jest nałożony na chmielenie goryczkowe, w odróżnieniu od agresywnego chmielenia dla smaku i zapachu występujące w amerykańskim ale.
Komentarz
Najlżejszy z bitterów. Najczęściej znany jako „bitter”. Niektóre nowoczesne odmiany uwarzone wyłącznie ze słodu pale ale są znane jako "golden" (złocisty) albo "summer" (letni) bitter. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Ten wyznacznik stylu dotyczy wersji „real ale”, a nie eksportowej wersji znanej z produktów koncernowych.
Historia
Oryginalnie piwo było nalewane bardzo świeże, nie pod ciśnieniem (grawitacyjnie ,albo przy użyciu pomp ręcznych) w temperaturach piwnicznych. Bitter był stworzony na początku XX wieku jako beczkowa alternatywa do pale ale.Stał się ogólnodostępny w momencie jak piwowarzy zrozumieli jak burtonizować wodę by warzyć smaczne jasne piwa oraz jak zaczęli stosować słód crystal dla nadania krągłości i pełności smaku.
Surowce
Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Przeważnie używa się średnio siarczanową wodę.
Podstawowe informacje
Gęstość początkowa: 8 - 10°Blg Goryczka (IBU): 25 – 35 Gęstość końcowa: 1.8 – 2.8 Kolor (SRM): 4 – 14 Alkohol objętościowo: 3.2 – 3.8%
Komercyjne przykłady
Fuller's Chiswick Bitter, Adnams Bitter, Young's Bitter, Greene King IPA, Oakham Jeffrey Hudson Bitter (JHB), Brains Bitter, Tetley’s Original Bitter, Brakspear Bitter, Boddington's Pub Draught