Extra Special/Strong Bitter (English Pale Ale)
Ekstra Specjalny/Mocny Bitter (Angielski Pale Ale)
Aromat
Aromat chmielowy od umiarkowanie słabego do umiarkowanie intensywnego, mogą być użyte wszystkie odmiany chmielu, ale chmiele angielskie są odmianami tradycyjnymi. Od średni do średnio mocny aromat słodowy, często występuje z od lekkiego do umiarkowanie intensywnej nuty karmelowej (nuty karmelowe są delikatniejsze w wersjach jaśniejszych).Estry owocowe są w zakresie od średnio słabych do średnio intensywnych. Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny. Ewentualnie w tle mogą występować zapachy siarkowe i/albo alkoholowe.
Wygląd
Kolor od złotego do głęboko miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana, biała do białoszara piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę.
Smak
Od średnio mocnej do średniej goryczki wraz z ewidentnymi smakami słodowymi. Przeważnie posiada od umiarkowanie lekką do mocną karmelowo-słodową słodkość. Smaki chmielowe występują od umiarkowanego do umiarkowanie intensywnego poziomu (wszystkie odmiany, ale odmiany nadające ziemiaste, żywiczne, i/lub kwiatowe chmiele brytyjskie są odmianami tradycyjnymi). Goryczka i smak chmielowy powinna być zauważalna, ale nie powinna kompletnie zdominować smaków słodowych. Może posiadać delikatne nutki drugoplanowe (na przykład orzechowe, ciasteczkowe) nadając kompleksowość smaku. Umiarkowanie niskie do wysokie estry owocowe. Ewentualnie można wyczuć słabe smaki alkoholowe oraz umiarkowane smaki mineralne albo siarkowe. Średnio wytrawny do wytrawny finisz (w szczególności gdy użyta została siarczanowa woda). Najczęściej brak diacetylu, ale bardzo niski poziom jest dopuszczalny.
Tekstura
Średnio lekka do średnio pełna treściwość. Niskie do średnie nagazowanie, ale przemysłowe wersje butelkowe mogą być mocniej nagazowane. Mocniejsze wersje mogą mieć alkoholowy rozgrzewający charakter, ale nie powinien on być zbyt mocny.
Ogólne wrażenia
Średnio do umiarkowanie mocne alkoholowo piwo. Balans chmielowo-słodowy może być pomiędzy słodowo chmielowy do goryczkowego. Przyjemność picia tego piwa jest krytycznym elementem tego stylu. Nacisk kładziony jest na goryczkowe nachmielenie w odróżnieniu od agresywnego nachmielenia na smak i aromat występujący w amerykańskim ale. Jest to raczej luźny styl, który umożliwia szeroką interpretację.
Komentarz
Ewidentnie mocniejsze słodowo i chmielowo niż w specjalny/najlepszy bitter. Mocniejsze wersje mogą wydawać się podobne do Old ale, aczkolwiek Strong bitter powinien być bladszy i bardziej goryczkowy. Fullers ESB jest unikalnym piwem zawierającym bardzo mocny, kompleksowy profil słodowy niespotykany w innych piwach tego stylu. Większość strong bitterów jest bardziej goryczkowe i bardziej owocowe. Jurorzy nie powinni oceniać wszystkich piw w tym stylu jakby były klonami Fuller`s ESB. Niektóre nowoczesne wersje warzone są wyłącznie ze słodów pale ale , wersje te znane są jako golden albo summer bitters. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Angielski pale ale jest określany jako, mocniejszy alkoholowo (poziomu piw typu premium, export), bardzo podobny styl do mocny bitter, ale z tak zmienioną recepturą by piwo nadawało się do zabutelkowania (czyli między innymi mocniejsze nagazowanie).
Historia
Strong bitter może być widziany przez konsumentów jako piwo o wyższej gęstości początkowej w porównaniu do best bitter (ale niekoniecznie jako „ bardziej premium”, gdyż best bitter jest tradycyjnie najlepszym produktem browaru). Od czasu gdy piwo zaczęto sprzedawać w UK w zależności od zawartości alkoholu, to piwo zaczęło częściej posiadać posmaki alkoholowe (prawdopodobnie po to by dać konsument miał wrażenie, że otrzymał to za co zapłacili). Obecnie w Wielkiej Brytanii „ESB” jest marka należącą do browaru Fullers. W USA nazwa została podmieniona by opisać słodowy, gorzkawy, czerwony i o normalnej mocy (jak na warunki USA) rodzaj angielskiego ale. Chmielenie może być po angielsku, albo połączenie angielskiego i amerykańskiego sposobu.
Surowce
Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Wersje typu "burton" są warzone na średnio do wysoko siarczanowej wodzie.
Podstawowe informacje
Gęstość początkowa: 12 - 14,7°Blg Goryczka (IBU): 30 – 50 Gęstość końcowa: 2,6 – 4,1°Blg Kolor (EBC): 11,8 – 35,5 Alkohol objętościowo: 4,6 – 6,2%
Komercyjne przykłady
Fullers ESB, Adnams Broadside, Shepherd Neame Bishop's Finger, Young’s Ram Rod, Samuel Smith’s Old Brewery Pale Ale, Bass Ale, Whitbread Pale Ale, Shepherd Neame Spitfire, Marston’s Pedigree, Black Sheep Ale, Vintage Henley, Mordue Workie Ticket, Morland Old Speckled Hen, Greene King Abbot Ale, Bateman's XXXB, Gale’s Hordean Special Bitter (HSB), Ushers 1824 Particular Ale, Hopback Summer Lightning, Great Lakes Moondog Ale, Shipyard Old Thumper, Alaskan ESB, Geary’s Pale Ale, Cooperstown Old Slugger, Anderson Valley Boont ESB, Avery 14’er ESB, Redhook ESB