Chmiel: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wiki piwo.org
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
(Utworzył nową stronę „Chmiel zwyczajny (Humulus Lupulus) jest rośliną wieloletnią, dwupienną (kwiaty męskie i żeńskie występują na oddzielnych roślinach). Dla celów piwowarskich u…”)
 
m (poprawiono przekierowanie)
 
(Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 4 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
Chmiel zwyczajny (Humulus Lupulus) jest rośliną wieloletnią, dwupienną (kwiaty męskie i żeńskie występują na oddzielnych roślinach). Dla celów piwowarskich uprawia się jedynie rośliny żeńskie, które wykształcają owocostany zwane szyszkami.
#PATRZ [[:Kategoria:Chmiele]]
 
Skład chemiczny chmielu w przeliczeniu na suchą masę wynosi średnio:
 
Substancje goryczkowe - 18,5%
 
Olejki chmielowe - 0,5%
 
Garbniki – 3,5%
 
Białko – 20%
 
Związki mineralne 8%
 
 
Skład chemiczny jest uzależniony od odmiany chmielu, warunków uprawy, sposobu dalszego przerobu i przechowywania.
 
'''Substancje goryczkowe (żywice chmielowe)'''
 
Substancje te są najbardziej cenionymi składnikami chmielu. Nadają piwu gorzki smak, poprawiają pienistość piwa, dzięki właściwościom antyseptycznym zwiększają trwałość piwa.
Substancje goryczkowe dzielimy na '''żywice miękkie''' (alfa-kwasy i beta-kwasy) oraz '''żywice twarde''' (nie przedstawiające wartości technologicznej w piwowarstwie).
Alfa kwasy zwane też '''humulonami''' mają największe znaczenie w nadawaniu piwu charakterystycznej goryczki. Do alfa kwasów należą następujące związki: '''humulon, kohumulon, adhumulon'''. Alfa kwasy powstają w wyniku przekształcenia '''beta-kwasów (lupulon, kolupulon, adlupulon)''' w trakcie dojrzewania rośliny. Reakcja ta jest uzależniona ściśle od warunków pogodowych. Podczas pogodnego ciepłego lata większa ilość beta-kwasów zostanie przekształcona w alfa-kwasy niż podczas lata deszczowego i zimnego. Stosunek alfa-kwasów do beta-kwasów może wynosić od 0 do około 4.
Nie wszystkie związki wchodzące w skład alfa-kwasów są pożądane. Jedną z substancji która nadaje nieszlachetną goryczkę jest '''kohumulon'''. W hodowli dąży się do tego, aby kohumulon nie stanowił więcej niż 20—25% całkowitej zawartości alfa-kwasów.
Nierozpuszczalne alfa –kwasy  podczas gotowania przechodzą w rozpuszczalne '''izo-alfa-kwasy (izohumulon, izokohumulon, izoadhumulon)''' nadając piwu gorzki smak.
Alfa-kwasy są substancjami nietrwałymi, są wrażliwe na wysoką temperaturę, wilgotność i tlen. Oszacowano, że podczas przechowywania chmielu w temp 18ºC, przez 2 miesiące 25% alfa-kwasów uległo przemianie. Produktem utleniania zarówno alfa- jak i beta- kwasów są '''żywice twarde''', nie mające żadnej wartości technologicznej, w wyniku ich dalszych przemian może powstać '''kwas walerianowy''' nadający piwu zapach starego sera.
 
'''Olejki chmielowe'''
 
Olejki chmielowe to mieszanina różnych substancji lotnych, ich skład jest cechą odmianową poszczególnych gatunków chmielu. Jednym z najważniejszych olejków decydujących o zapachu chmielu jest '''myrcen'''. Jest to związek nadający ostry, surowy, nieszlachetny zapach. Jego duża zawartość jest więc niepożądana.
Do związków o przyjemnym, szlachetnym zapachu możemy zaliczyć '''beta-kariofilen, beta-farnezen oraz kumuleny'''.
Podczas gotowania brzeczki z chmielem większość olejków chmielowych ulatnia się, te które pozostają nadają piwu przyjemny chmielowy aromat.
 
'''Garbniki (polfenole)'''
W skład polifenoli wchodzą: '''taniny, flawonole, katechiny i antocyjanogeny.''' Polifenole cechują się ściągającym smakiem. Tworzą one z białkami kompleksy białkowo-garbnikowe, które następnie ulegają wytrąceniu.
 
Pozostałe składniki chmielu nie mają większego znaczenia w piwowarstwie.

Aktualna wersja na dzień 15:30, 30 mar 2017

Przekierowanie do:

Źródło: „https://wiki.piwo.org/index.php?title=Chmiel&oldid=4020”