Special/Best/Premium Bitter

BJCP Parametry stylu

OG 1.040 – 1.048
FG 1.008 – 1.012
IBUs 25-40
SRM 5-16
ABV 3.8 – 4.6%

Specjalny/Najlepszy/Premium Bitter

Aromat

Najlepsze piwa w tym stylu mają przeważnie lekkie aromaty słodowego (ale niekoniecznie) wraz z nutą karmelu. Często występują łagodne do umiarkowane aromaty owocowe. Zapachy chmielowe mogą być od umiarkowane do braku (pochodzące najczęściej od brytyjskich odmian, ale aromaty pochodzące od odmian amerykańskich również się zdarzają). Najczęściej brak dwuacetylu, aczkolwiek niski poziom jest akceptowany.

Wygląd

Kolor od złotego do miedzianego. Dobra do doskonała klarowność. Niska do umiarkowana biała do szarobiała piana. Niskie nagazowanie może powodować bardzo niską pianę.

Smak

Średnia do mocna goryczka. Większość posiada umiarkowanie słabe do umiarkowanie mocne smaki estrów owocowych. Smaki pochodzące od chmieli (ziemisty, żywiczny, albo/i kwiatowy, czyli typowo brytyjskie odmiany chmielu, ale odmiany amerykańskie mogą być też użyte) są w zakresie od umiarkowanego do słabego. Niskie do średnie smaki słodowe wraz z wytrawnym finiszem. Nuty karmelowe są powszechnie spotykane, ale nie są niezbędne. Balans chmielowo-słodowy jest przeważnie zdecydowanie goryczkowy, ale goryczka nie powinna w całości zdominować smaków słodowych, estrowych i chmielowych. Generalnie brak dwuacetylu, ale bardzo mały poziom jest dozwolony.

Tekstura

Średnio lekka do średnia treściwość. Nagazowane niskie, ale wersje butelkowe i puszkowe mogą być nagazowane umiarkowanie.

Ogólne wrażenia

Pełne w smaku, orzeźwiające piwo sesyjne. Niektóre przykłady tego piwa mogą być zbalansowane na smaki słodowe, ale nie powinny one przysłonić ogólnego wrażenia goryczki. Przyjemność picia tego piwa jest najważniejszym elementem tego stylu; nacisk kładziony jest na chmielenie goryczkowe w odróżnieniu od agresywnego chmielenia na smak i aromat występujący w amerykańskich ale.

Komantarz

Wyraźnie bardziej słodowy w smaki i zapachu jak Zwyczajny Bitter. Jest to mocniejsza wersja piwa sesyjnego. Niektóre nowoczesne odmiany uwarzone wyłącznie ze słodu pale ale są znane jako "golden" (złocisty) albo "summer" (letni) bitter. Większość wersji butelkowanych bądź kegowancyh brytyjskiej produkcji, produkowanej specjalnie na eksport, zawierają więcej alkoholu niż tradycyjne wersje beczkowe (cask). Poziom IBU nie jest ujednolicony, zatem wersje produkowane w USA często nie są odzwierciedleniem brytyjskich odpowiedników podgatunku. Ten wyznacznik stylu dotyczy wersji „real ale”, a nie eksportowej wersji znanej z produktów koncernowych.

Historia

Oryginalnie piwo było nalewane bardzo świeże, nie pod ciśnieniem (grawitacyjnie ,albo przy użyciu pomp ręcznych) w temperaturach piwnicznych. Bitter był stworzony na początku XX wieku jako beczkowa alternatywa do pale ale.Stał się ogólnodostępny w momencie jak piwowarzy zrozumieli jak burtonizować wodę by warzyć smaczne jasne piwa oraz jak zaczęli stosować słód crystal dla nadania krągłości i pełności smaku.

Surowce

Słód pale ale, amber albo/i słód cystal, można użyć troszkę słodu black by zmienić kolor. Używa się dodatków takich jak cukier, kukurydza albo pszenica. Najczęściej używane są chmiele angielskie, aczkolwiek odmiany amerykańskie i europejskie zaczynają być coraz bardziej popularne (w szczególności w jaśniejszych wersjach). Pełne charakteru angielskie drożdże. Przeważnie używa się średnio siarczanową wodę.

Podstawowe informacje

Gęstość początkowa: 10 - 12°Blg

Goryczka: 25 – 40 IBU

Gęstość końcowa: 2 – 3.1°Blg

Kolor: 5 – 16 SRM

Alkohol objętościowo: 3.8 – 4.6%

Komercyjne przykłady

Fuller's London Pride, Coniston Bluebird Bitter, Timothy Taylor Landlord, Adnams SSB, Young’s Special, Shepherd Neame Masterbrew Bitter, Greene King Ruddles County Bitter, RCH Pitchfork Rebellious Bitter, Brains SA, Black Sheep Best Bitter, Goose Island Honkers Ale, Rogue Younger’s Special Bitter