Vienna Lager: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{BJCP|OG=1.046 – 1.052|FG=1.010 – 1.014|IBU=18 – 30|SRM=10 – 16|ABV=4.5 – 5.5%}} ==Wiedeńskie== ===Aromat=== Umiarkowanie bogaty aromat słodów niemieckic…”) |
|||
(Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
Linia 3: | Linia 3: | ||
===Aromat=== | ===Aromat=== | ||
Umiarkowanie bogaty aromat słodów niemieckich (wiedeńskiego i/lub monachijskiego). Dopuszczalna jest obecność lekkich aromatów słodów ciemnych. Podobnie, lecz mniej intensywnie niż w stylu Oktoberfest. Czysty charakter lagerowy, bez owocowych estrów czy dwuacetylu. Aromat chmielu (szlachetnych odmian) może być słabo wyczuwalny lub nieobecny. Aromat karmelowy jest w tym stylu niewłaściwy. | Umiarkowanie bogaty aromat słodów niemieckich (wiedeńskiego i/lub monachijskiego). Dopuszczalna jest obecność lekkich aromatów słodów ciemnych. Podobnie, lecz mniej intensywnie niż w stylu Oktoberfest. Czysty charakter lagerowy, bez [[estry|owocowych estrów]] czy [[diacetyl|dwuacetylu]]. Aromat chmielu (szlachetnych odmian) może być słabo wyczuwalny lub nieobecny. Aromat karmelowy jest w tym stylu niewłaściwy. | ||
===Wygląd=== | ===Wygląd=== | ||
Linia 21: | Linia 21: | ||
===Historia=== | ===Historia=== | ||
Oryginalny bursztynowy lager został opracowany przez Antona Drehera wkrótce po wyizolowani drożdży dolnej fermentacji. Prawie zanikły w miejscu powstania styl jest kontynuowany w Meksyku dokąd został sprowadzony przez Santiago Grafa i innych austriackich piwowarów, którzy wyemigrowali w końcu XIX w. Niestety, większość współczesnych przykładów zawiera niepożądane dodatki, które zmniejszają kompleksową słodowość charakterystyczną dla najlepszych przedstawicieli stylu. Styl zawdzięcza większość swego charakteru metodzie słodowania (słód wiedeński). Choć ogólny charakter słodowy jest mniej wyeksponowany niż w przypadku Oktoberfest, ciągle jednak nacisk położony jest na słodowość. | Oryginalny bursztynowy lager został opracowany przez Antona Drehera wkrótce po wyizolowani drożdży dolnej fermentacji. Prawie zanikły w miejscu powstania styl jest kontynuowany w Meksyku dokąd został sprowadzony przez Santiago Grafa i innych austriackich piwowarów, którzy wyemigrowali w końcu XIX w. Niestety, większość współczesnych przykładów zawiera niepożądane dodatki, które zmniejszają kompleksową słodowość charakterystyczną dla najlepszych przedstawicieli stylu. Styl zawdzięcza większość swego charakteru metodzie słodowania ([[słód wiedeński]]). Choć ogólny charakter słodowy jest mniej wyeksponowany niż w przypadku Oktoberfest, ciągle jednak nacisk położony jest na słodowość. | ||
===Surowce=== | ===Surowce=== | ||
Słód wiedeński jest źródłem lekko opiekanego i złożonego oraz bogatego w związki melanoidynowe profilu słodowego. Podobnie jak w przypadku stylu Oktoberfest powinno używać się tylko najwyższej jakości słodu, jak również kontynentalnych odmian chmielu (preferowane są odmiany szlachetne). Woda średniotwarda, bogata w węglany. Możliwe jest użycie niewielkiej ilości słodów karmelowych i/lub ciemnych mające na celu zwiększenie słodyczy i uzyskanie odpowiedniego koloru jednak dodatek słodów karmelowych nie powinien dać się odczuć w aromacie i smaku a ciemne słody nie powinny nadać charakteru palonego. | [[Słód wiedeński]] jest źródłem lekko opiekanego i złożonego oraz bogatego w [[melanoidyny|związki melanoidynowe]] profilu słodowego. Podobnie jak w przypadku stylu Oktoberfest powinno używać się tylko najwyższej jakości słodu, jak również kontynentalnych odmian chmielu (preferowane są odmiany szlachetne). Woda średniotwarda, bogata w węglany. Możliwe jest użycie niewielkiej ilości słodów karmelowych i/lub ciemnych mające na celu zwiększenie słodyczy i uzyskanie odpowiedniego koloru jednak dodatek słodów karmelowych nie powinien dać się odczuć w aromacie i smaku a ciemne słody nie powinny nadać charakteru palonego. | ||
==Podstawowe informacje== | ==Podstawowe informacje== | ||
Linia 39: | Linia 39: | ||
==Komercyjne przykłady== | ==Komercyjne przykłady== | ||
Great Lakes Eliot Ness ( | Odsiecz Wiedeńska (Pinta), Great Lakes Eliot Ness (piwo to posiada niezwykłe jak na ten styl cechy - zawartość 6.2% alk., goryczka na poziomie 35 IBU), Boulevard Bobs 47 Munich-Style Lager, Negra Modelo, Old Dominion Aviator Amber Lager, Gordon Biersch Vienna Lager, Capital Wisconsin Amber, Olde Saratoga Lager, Penn Pilsner | ||
[[Kategoria:BJCP]] | [[Kategoria:BJCP]] |
Aktualna wersja na dzień 11:12, 6 gru 2013
Wiedeńskie
Aromat
Umiarkowanie bogaty aromat słodów niemieckich (wiedeńskiego i/lub monachijskiego). Dopuszczalna jest obecność lekkich aromatów słodów ciemnych. Podobnie, lecz mniej intensywnie niż w stylu Oktoberfest. Czysty charakter lagerowy, bez owocowych estrów czy dwuacetylu. Aromat chmielu (szlachetnych odmian) może być słabo wyczuwalny lub nieobecny. Aromat karmelowy jest w tym stylu niewłaściwy.
Wygląd
Kolor jasnoczerwono bursztynowy do miedzianego. Idealnie przejrzyste. Wysoka, trwała piana w kolorze żółtobiałym.
Smak
Na pierwszym planie łagodna i elegancka złożoność słodu zrównoważona na końcu wystarczająco mocną chmielową goryczką. Nieznacznie opiekany (nie palony) charakter pochodzący od słodu wiedeńskiego. Smak palony i karmelowy jest niedopuszczalny. Dość wytrawny finisz z posmakiem zarówno słodowym jak i chmielową goryczką. Smak chmielu (szlachetnych odmian) może być słabo wyczuwalny lub nieobecny.
Tekstura
Treściwość średnio-lekka do średniej z delikatną kremowością. Nasycenie średnie. Delikatne. Umiarkowanie rześki finisz. Zawarty alkohol może wywoływać w niewielkim stopniu charakterystyczne uczucie ciepła.
Ogólne wrażenie
Styl charakteryzuje się delikatną i elegancką słodowością przechodzącą na finiszu w wytrawność, która pozwala uniknąć mdłej słodkości.
Komentarz
Wersje amerykańskie mogą być nieco mocniejsze, wytrawniejsze i bardziej gorzkie, podczas gdy europejskie skłaniają się ku większej słodyczy. Wiele meksykańskich bursztynowych i ciemnych lagerów, które kiedyś były bardziej zgodne z oryginałem w chwili obecnej przypominają słodkie, pełne dodatków ciemne lagery amerykańskie.
Historia
Oryginalny bursztynowy lager został opracowany przez Antona Drehera wkrótce po wyizolowani drożdży dolnej fermentacji. Prawie zanikły w miejscu powstania styl jest kontynuowany w Meksyku dokąd został sprowadzony przez Santiago Grafa i innych austriackich piwowarów, którzy wyemigrowali w końcu XIX w. Niestety, większość współczesnych przykładów zawiera niepożądane dodatki, które zmniejszają kompleksową słodowość charakterystyczną dla najlepszych przedstawicieli stylu. Styl zawdzięcza większość swego charakteru metodzie słodowania (słód wiedeński). Choć ogólny charakter słodowy jest mniej wyeksponowany niż w przypadku Oktoberfest, ciągle jednak nacisk położony jest na słodowość.
Surowce
Słód wiedeński jest źródłem lekko opiekanego i złożonego oraz bogatego w związki melanoidynowe profilu słodowego. Podobnie jak w przypadku stylu Oktoberfest powinno używać się tylko najwyższej jakości słodu, jak również kontynentalnych odmian chmielu (preferowane są odmiany szlachetne). Woda średniotwarda, bogata w węglany. Możliwe jest użycie niewielkiej ilości słodów karmelowych i/lub ciemnych mające na celu zwiększenie słodyczy i uzyskanie odpowiedniego koloru jednak dodatek słodów karmelowych nie powinien dać się odczuć w aromacie i smaku a ciemne słody nie powinny nadać charakteru palonego.
Podstawowe informacje
Gęstość początkowa: 11.4 - 12.9°Blg
Goryczka: 18 – 30 IBU
Gęstość końcowa: 2.6 - 3.6°Blg
Kolor: 10 – 16 SRM
Alkohol objętościowo: 4.5 – 5.5%
Komercyjne przykłady
Odsiecz Wiedeńska (Pinta), Great Lakes Eliot Ness (piwo to posiada niezwykłe jak na ten styl cechy - zawartość 6.2% alk., goryczka na poziomie 35 IBU), Boulevard Bobs 47 Munich-Style Lager, Negra Modelo, Old Dominion Aviator Amber Lager, Gordon Biersch Vienna Lager, Capital Wisconsin Amber, Olde Saratoga Lager, Penn Pilsner